ลมหนาว

จะเพราะเป็นเพราะอากาศที่มันเย็นลง หรือเป็นเพราะฤดูกาลที่มันเวียนมาถึง ยามที่มันถึงคราว ฉันก็ไม่รู้ได้ พักนี้ อาการอ่อนๆ ไหวๆ ในหัวใจมันชักจะมากขึ้นทุกที จนฉันชักจะเกลียดตัวเอง ไม่ชอบกับเวลาที่ตัวเองรู้สึกอะไรแบบนี้ ถึงฉันจะรู้ว่า ฉันยังเป็นคน ฉันยังมีความรู้สึก เมื่อเจออะไรที่มาซ้ำๆ แต่จริงๆ แล้วให้ตายเถอะ ฉันไม่ชอบเวลาที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย

ฉันเคยอยู่ของฉันดีๆ ชีวิตฉันมันตัวคนเดียวมานาน ไปไหนมาไหนรึก็ออกจะสบายใจ อยากไปฉันก็ไป เรื่องเดียวที่ฉันห่วงก็มีแค่เรื่องงาน ฉันไม่ชินกับการมีใคร ไม่ว่าจะเป็นแบบชั่วคราวหรือถาวรมานาน ฉันชินกับการอยู่คนเดียวของฉันมากกว่า โลกของฉันมันไม่มีอะไรมาก ปกติแล้วฉันมักพอใจกับหนังสือดีๆ ถูกใจสักเล่ม แค่นั้น ฉันก็มีความสุขมากมายแล้ว แต่ตอนนี้ ยามที่ลมหนาวมันพัดผ่านมา ใจฉันมันไม่ชินเลย รู้สึกว่าอ่อนไหว sensitive กับอะไรๆ ง่ายเสียจนฉันอยากถีบตัวเองวันละหลายๆ หน แค่นิดแค่หน่อย ก็อย่างที่เคยเจอมา แต่ใจมันไม่อยู่เฉยๆ ได้เหมือนทุกครา เรื่องธรรมดาที่ฉันควรเฉยได้แท้ๆ ฉันกลับเอามานั่งน้อยใจ แอบเคืองอยู่หน่อยๆ จนเผลอปล่อยท่าทีที่มันไม่ควรจะทำไป มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเอาเสียเลย กับสิ่งที่มันเกิดขึ้นอยู่ในตัวในใจฉันเนี่ย จนบางทีฉันอยากจะตบกบาลตัวเองนัก หนอยแน่ะ อยู่คนเดียวมาได้ตั้งนมตั้งนาน กระแดะอะไรจะมาไหวหวั่นมากมายนักหนา น้อออออ


ฉันไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ ไม่อยากต้องรู้สึกอ่อนไหว อ่อนแอแบบนี้ ฉันเกลียดเวลาที่ตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเอง เฮ้ออ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี เอาเป็นว่าขอโทษลมโทษฟ้าที่ทำให้ใจมันหวั่นแล้วกันนะ เฮ้อ