ผ้าขาวที่เปื้อนแล้ว...

ฉันยังคงอยู่ที่เดิม เรื่องราวที่พบเห็นก็เดิมๆ เป็นวัฏจักรเดิมๆ กับภาพที่เห็นที่เห็นจนชินตา กับเรื่องราวที่ผ่านโสตสำเนียงจนคุ้นหู แต่จนแล้วจนรอด เรื่องบางเรื่อง คนบางคนก็ไม่สามารถทำให้ฉันชินไปได้สักที โดยเฉพาะเรื่องราวของหนูคนนั้น คนที่ฉันเคยเขียนเรื่องของแกเมื่อสักครึ่งปีที่แล้ว http://jengly.blogspot.com/2005/06/blog-post.html นับแต่วันนั้น แกก็ยังวนเวียนเข้ามาในร้านฉันอยู่บ่อยครั้ง พร้อมๆ กับหลายสิ่งหลายอย่างในตัวแกที่เปลี่ยนไป

ฉันเฝ้ามองดูแม่หนูคนนี้ ทุกครั้งที่แกมา ฉันรู้สึกได้ว่า สายตาแกจะไม่เหมือนเดิม แววตาที่เคยดูซื่อ ใส นั้นค่อยๆ หายไป ความกร้านโลก ความเชี่ยวชาญในวิชาชีพของแกดูจะเพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งในแววตา และในท่าทาง แต่กระนั้นก็ดี หนูแกก็ยังเป็นคนเดิม นิสัยยังน่ารัก กริยายังคงเรียบร้อย แต่ความรู้สึกฉันก็บอกได้เสมอว่า "ผ้าขาวผืนนี้มันเปื้อนแล้ว"

ฉันเคยมองเด็กคนนี้ว่าเป็นผ้าขาว ที่มาอยู่ผิดที่ผิดทาง เด็กแบบนี้ไม่น่าที่จะต้องมาเกลือกกลั้วเคล้าโลกีย์กับโลกแบบนี้เลยสักนิด แต่ทางเลือกของชีวิตคนคงไม่ได้มีให้เลือกมากมายนัก หากเลือกกำหนดชีวิตตัวเองได้ เหมือนหาซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วละก็ ทั้งที่พัทยาและที่อื่นๆ คงจะขาดสาวๆ ที่มาช่วยส่งเสริมธุรกิจแบบนี้ไปเยอะแน่ๆ

วันเวลา ความสะดวกสบาย สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เหมือนสีที่สาดใส่ผืนผ้าขาวนี้ จนค่อย ๆ ซึมซับรับวัฒนธรรม และกลายเป็น "ผู้หญิงบาร์" ได้อย่างเต็มตัว มันคงเป็นเรื่องยาก ที่ใครสักคนที่อยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้จะดำรงตัวเองให้เป็นตัวตนเช่นเดิม โดยที่ไม่เปลี่ยนไปเลย สิ่งแวดล้อม ทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้จริงๆ ผนวกกับปัจจัยทางเศรษฐกิจที่เร่งเร้าเข้ามา ก็ยิ่งทำให้ผ้าขาว กลายเป็นผ้าสีเทาได้มากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างหนึ่งที่หนูคนนี้ยังเหมือนเดิม คือ ศรัทธาในรัก ความรักยังคงมีอยู่ในสายตาของเธอ และดูจะมากขึ้น จนทำให้เธอกล้ามากขึ้นด้วย ขณะเดียวกัน วิถีการทำงาน สังคมแวดล้อมเธอก็ยังทำให้เธอกร้านขึ้นอีกด้วย เห็นแล้วฉันก็แสนเสียดาย เด็กสาวซื่อๆคนนั้นจริงๆ




ได้แต่หวังว่า กระแสสังคมและวัฒนธรรมคนกลางคืน จะไม่ทำให้เธอเสียตัวตนไปจนหมด กระทั่งความรัก