ความผูกพันที่ย้อนกลับมาทำร้าย

สองสามวันมานี้ มีบางคนมาถามไถ่เรื่องราวความรักของฉัน ความรักที่ฉันเคยพลาด เคยเจ็บมา จริงๆ บอกไปเล่นๆ นะ ถ้าอยากรู้ ไปหานิยายน้ำเน่าหลายๆ เรื่องมาอ่านก็ได้นะ มันไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ จนบางทีแอบคิดว่า เอ คนเขียนแอบมายืมบางช่วงของชีวิตฉันไปเขียนมั่งหรือเปล่าน๊า เกิดถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันฟ้องเรียกลิขสิทธิ์ได้ไหมเนี่ย ;-)


หลายคนบอกว่า ทำไมไม่ลองเขียนเรื่องพวกนี้ออกมา ใจหนึ่งฉันก็อยากเขียนนะ แต่อีกใจฉันไม่อยากเขียนเท่าไหร่ เพราะฉันนึกขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันแปลบๆ ในใจทุกทีไป ใครล่ะจะอยากมีรักที่ไม่สมหวัง ใครจะอยากอกหักเพื่อแลกกับคำว่ารักไม่เป็น สำหรับฉัน ฉันไม่เคยคิดว่า ความรักของฉันในวันนั้นมันจะเจ็บ ฝังรากลึกเป็นแผลอยู่ในใจของฉันจนถึงทุกวันนี้

ณ ตอนนี้ ฉันกำลังลังเลใจ ว่าฉันควรเขียนเรื่องราวของฉันตอนนั้นไปดีหรือเปล่า แต่หากไม่มีความเจ็บช้ำในวันนั้น ก็คงไม่มีฉันในวันนี้ ฉันคงไม่เติบโตทางความคิด ทางอารมณ์ หรือเป็นคนที่ฉันเป็นอย่างทุกวันนี้ ฉันไม่สามารถกล่าวได้ว่า คนที่ฉันเคยรัก และเคยรักฉันเป็นคนทำร้าย ฉันอยากจะบอกว่า ฉันโดนความผูกพันมันทำร้ายมากกว่า

คุณเคยโดนความผูกพันมันทำร้ายบ้างหรือเปล่า

บางทีการที่คนเราผูกพันกับอะไร หรือใครมากๆ จนลืมคิดถึงปัจจัยหลายๆ อย่างที่มันประกอบกันในตอนนั้น มันอาจส่งผล หรือทำให้เราต้องเจ็บกับสิ่งที่เราผูกพันนั้นก็เป็นได้ เหมือนอย่างที่ฉันเจอ....





สุดท้าย ฉันตัดใจเขียนเรื่องนี้ไม่ลง มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลั่นความรู้สึกต่างๆ ความทรงจำต่างๆ ที่มันเต็มไปด้วยความรู้สึก อารมณ์หลายๆ อย่าง ออกมาเป็นตัวหนังสือ เอาเป็นว่า สรุปง่ายๆ ละกัน ฉันทำใจเขียนเรื่องนี้โดยละเอียดไม่ได้หรอก มันมากเกินกว่าฉันจะรับมันไหว ถ้าต้องนึกถึงวันคืนเก่าๆ อีกครั้ง

ฉันพบกับอดีตคนเคยรักของฉันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว นับแต่ฉันเข้าเรียนมหาลัยปิดแห่งหนึ่งในปีแรก เดิมทีฉันกับเขา เป็นเพียงเพื่อนกัน ต่อมาความผูกพันมันมากขึ้น จนเรากลายเป็นคนรักกันเมื่อไหร่ไม่รู้ มันน่าจะเป็นเพียง puppy love ธรรมดา มันกลับไม่ มันเป็นรักแรกที่จริงจังของเราสองคน ฉันกับเขาคบกันดี ไม่มีปัญหาอยู่ 3 ปีเศษๆ เรื่องมันเกิดปลายปีที่ 3 นั่นแหละ ปกติแล้วฉันกับเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แยกจากกันแค่เวลาเรียนกับนอนเท่านั้นแหละ อีกอย่างหนึ่งฉันคิดว่าหลายๆ คนก็คงเป็น ถ้าเราใช้เวลาอยู่กับใครมากๆ รักใคร ผูกพันกับใครมากๆ แล้ว เมื่อวันหนึ่งมีความเปลี่ยนแปลงขึ้นมา ที่ถึงแม้ต่อให้เขาไม่แสดงออก คุณก็คงจะยังรู้สึกได้ ว่า ใจเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว

เรื่องราวเป็นอย่างที่ฉันคิด คนของฉันเขาเปลี่ยนไป เขาเจอใครที่เขาคิดว่า เขามีความรู้สึกบางอย่าง เขาขอโอกาสกับฉันเพื่อจะพิสูจน์ความรู้สึกที่เขามีต่อเด็กคนนั้นว่า มันเป็นอย่างไรกันแน่ เป็นแค่หลงใหล หรือมันเป็นรักแท้ อาจจะมีคำถามผุดขึ้นมาแล้วฉันล่ะ ฉันจะทำอย่างไร แน่นอนว่า ฉันขอเลิก แต่มันดูเหมือนว่า ฉันใจไม่แข็งพอ หรือฉันไม่อยากจะเลิกจากเขาไม่รู้แน่ เขาไม่ยอมเลิก พร้อมดึงมือฉันไว้ ล่ามฉันไว้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ คำพูดพล่อยๆ ที่เขาพูดออกมาโดยไม่คิด มันทำให้ฉันต้องติดอยู่ในวังวนชีวิตเขาถึงเกือบ 8 ปี เต็ม !!!

จะว่าไป ก็คงเป็นเพราะความเยาว์ ความที่ยังด้อยประสบการณ์ หรือเพราะความโง่แบบบัดซบของตัวเองไม่รู้สิ เชื่อเข้าไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ ว่าวันหนึ่งเขาจะกลับมา แต่ฉันก็คิดเหมือนกันนะว่า คนเราพอมีความรักมักตาบอด รักมันบังตาทำให้เรามองไม่เห็นอะไรที่มันเป็นความจริงเลยสักนิดเดียว จริงๆ ความหวังเป็นอย่างหนึ่งที่น่ากลัว เราหวังมากเกินไป ว่าสิ่งที่เราคิดมันจะเป็นจริง ทั้งฉันยังผูกพันกับเขามากเกินไป ฉันทนอยู่ในที่ๆ เขาให้ฉันอยู่เกือบ 4 ปี ทำไปได้อย่างไรไม่รู้สิ กว่าฉันจะผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดเดียว กว่าน้ำตาฉันมันจะหยุดไหล กว่าฉันจะเลิกฝัน เลิกหวัง กว่าฉันจะตื่นขึ้นมาพบความเป็นจริงที่ว่า เขาไม่ได้ต้องการฉันในชีวิตของเขาอีกต่อไปแล้ว มันเป็นความจริงที่ยากจะยอมรับ แต่ในที่สุดฉันก็ต้องรับในสิ่งนั้น ความจริงที่ฉันไม่อยากจะยอมรับมันเลยสักนิดเดียว ฉันต้องเสียคนที่ฉันรักที่สุด นอกจากพ่อแม่และครอบครัวฉันไป

ฉันถึงบอกว่า ฉันโดนความหวังและความผูกพันทำร้าย หากฉันไม่หวังว่าเขาจะกลับมาเหมือนเดิม กลับมาทำตามสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับฉัน ฉันคงไม่ต้องเจ็บเรื้อรังอยู่นานถึงขนาดนั้น ฉันน่าจะรู้ว่า วันเวลาเมื่อมันผ่านไป เราเรียกมันกลับคืนไม่ได้ แต่อย่างไรเสีย ฉันก็เรียกความผิดพลาดในอดีตที่ฉันก้าวพลาดไปกลับคืนมาไม่ได้ ฉันก็ต้องยอมรับมัน หากจะถามว่า ถ้าฉันย้อนเวลาได้ ฉันยังจะเลือกรักเขาอยู่ไหม ฉันตอบได้ว่า ฉันคงเลือกรักเขาเหมือนเดิม แต่จะไม่เลือกเดินทางเดิมที่ทำร้ายตัวเองอยู่หลายปีแบบเดิม ฉันคงจะยอมเจ็บครั้งเดียว ดีกว่าต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับความหวังที่มันเลื่อนลอย


เรื่องราวจริงๆ มันซับซ้อนกว่านี้ มันรุนแรง มันร้ายกว่านี้มากนัก มากมายจนเป็นฝันร้ายที่ฉันฝันถึงอยู่หลายปี จนบัดนี้ มีบางคืนเหมือนกันที่ฉันต้องฝันถึงเขา ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะฝันถึงเลย อย่างไรก็ดี ฉันก็ยังคุยกับครอบครัวเขาเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิมกับที่ฉันเคยทำมาเป็นเวลาหลายปี เพราะเหตุนี้ละมัง ครอบครัวเขาถึงยังรักฉันนักหนา ฉันไม่เคยดูดาย ไม่เคยนิ่งเฉยกับพวกเขา ยกเว้นเขาคนเดียว ล่าสุด ได้ข่าวว่า เด็กคนที่เขารักนักหนา ยกย่องให้อยู่เหนือคนอื่นๆ จะย้อนรอยเขาเข้าให้แล้ว วันที่ฉันรู้ข่าว ฉันมีความสุขกับข่าวที่ได้ยิน พร้อมกับคิดได้ว่า กรรมมันตามกันทันในชาตินี้แหละนะ ไม่ต้องรอถึงชาติไหนๆ

จริงๆ ฉันควรขอบใจเขาหรือเปล่าไม่รู้ ที่ช่วยหล่อหลอมฉันให้เป็นอย่างทุกวันนี้ วันเวลา ความเจ็บปวดในวันเก่า มันทำให้ฉันค่อยๆ พินิจพิจารณาอะไรหลายๆ อย่าง ฉันไม่รีบร้อน ฉันไม่ใช้ความรู้สึกเพียงอย่างเดียวในการตัดสินใจ แต่ละก้าวที่ฉันเลือกเดิน ฉันมองอะไรกว้างมากขึ้น มองโลกด้วยสายตาที่มองความจริงมากขึ้น จนเป็นฉันอย่างวันนี้







วันเวลามันช่วยเราได้จริงๆนะ ;-)