. . . ก บ . . .

.


ฤดูฝนมาถึงแล้ว
บ่อน้ำเดิมๆ สภาพแวดล้อมเดิมๆ
เจ้ากบตัวน้อยก็ยังอยู่ ณ ที่เดิม
ขณะที่เพื่อนๆ แยกย้ายจากกันไปหมดแล้ว

เจ้ากบตัวน้อยนั่งนึกถึงเพื่อน
เหงาเหมือนกัน อยากมีเพื่อนอยู่ใกล้ๆ
ใจกระหวัดนึกถึงคำชวนของเพื่อน
จะอยู่ทำไมกับที่เดิมๆ
ไปอยู่ที่อื่นกันดีกว่าไหม

จะไปทำไม
อยู่ตรงนี้ปลอดภัยแล้ว
สิ่งเดิมๆ ให้ความคุ้นเคยและอุ่นใจ
กบน้อยไม่กล้าเดินตามเพื่อนไป
กลัวจะต้องพบสิ่งใหม่ๆ
กบน้อยไม่มั่นใจกับสิ่งใหม่ที่จะต้องเจอ
เจ้ากบน้อยบอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน
ว่ากลัวอะไร

กลัวว่าไปแล้วจะไม่เจอสิ่งที่ดีเท่าเดิม
หรือกลัวว่าไปแล้วสิ่งดีๆ ที่เจอจะเปลี่ยนไป
สุดท้ายก็ไม่พ้นวังวนเดิมๆ
สู้ให้กบน้อยอยู่อย่างนี้ไม่ดีกว่าหรือ



ความกล้ามันช่างหายากจริงหนอ........


.

หรือเขาเรียกว่าน้อยใจ

.

หนึ่งคน
หนึ่งใจ
หนึ่งความห่วงใย
มีให้คนหนึ่งคน

หนึ่งคน
หนึ่งความคิด
ห่วงทำไม
ไม่ต้องการ

หนึ่งคน
หนึ่งความต้องการ
อีกหนึ่งคน
อีกหนึ่งความต้องการ

สองคน
สองทาง
สองคน
ก็สองใจ

ทนฝืนทำไม
เก็บคืนมา
ไม่ดีกว่าหรือ.....






กี่ครั้งแล้วไม่รู้
ที่เหมือนความห่วงใย
ความใส่ใจที่มีให้
ก็เหมือนโยนหินลงก้อนน้ำ
เหมือนเทน้ำลงผืนทราย
อีกฝ่าย
ไม่รู้ ไม่รู้สา

จะทำอะไร จะพูดอะไร
อะไรที่ทำ
ห่วงเสมอจะมีผลกระทบให้หรือเปล่า

สุดท้ายก็เท่านั้น
ก็เหมือนมีแต่ตัวเราที่คอยใส่ใจ
แต่กับความรู้สึกเรา
ก็ไม่เคยใส่ใจอยู่ดี

...

สรุปเขาเรียกว่าน้อยใจใช่ไหมเนี่ย???

.